افعال کمکی در انگلیسی

افعال کمکی در انگلیسی

افعال کمکی (auxiliary verbs)، افعالی هستند که معمولاً قبل از فعل اصلی در جمله بکار می‌روند. این افعال برای تکمیل مفهوم جمله به فعل اصلی کمک می‌کنند.

عبارات فعلی

ترکیب افعال کمکی و افعال اصلی، عبارات فعلی (verb phrases) را بوجود می‌آورد. در عبارات فعلی، فعل اصلی همیشه در آخر عبارت واقع می‌شود. ساختار عبارت فعلی به شکل زیر است:

فعل اصلی + فعل کمکی = عبارت فعلی

انواع افعال کمکی

افعال کمکی به دو دسته تقسیم می‌شوند: 1- افعال کمکی اصلی یا معین 2- افعال کمکی وجهی یا مدال

افعال کمکی اصلی

افعال کمکی اصلی (Primary Auxiliary Verbs) شامل موارد زیر می‌باشند:

افعال to be

فعل to be و مشتقات آن (am, is, are, was, were, be, being, been) می‌توانند به عنوان فعل کمکی در جمله استفاده شوند. این افعال در ساختار استمراری و مجهول بعنوان فعل کمکی استفاده می‌شوند.
مثال:

I am writing this letter.
(من در حال نوشتن این نامه هستم)
This letter was written.
(این نامه نوشته شد)

جمله اول زمان حال استمراری است که در آن یک فعل کمکی (am) و یک فعل اصلی (writing) وجود دارد. ترکیب این دو فعل، یک عبارت فعلی (am writing) می‌سازد.
جمله دوم، یک جمله مجهول است که در آن یک فعل کمکی (was) و یک فعل اصلی (written) وجود دارد. ترکیب این دو فعل، یک عبارت فعلی (was written) می‌سازد.

افعال have

فعل have و مشتقات آن (have, has, had, having) می‌توانند بعنوان فعل کمکی در جمله استفاده شوند. این افعال در زمان های کامل بعنوان فعل کمکی بکار می‌روند.
مثال:

It has rained so many days.
(روزهای زیادی باریده است)

I had saved my document before the computer crashed.
(قبل از اینکه کامپیوتر خراب شود فایل را ذخیره کرده بود)

جمله اول، زمان حال کامل است که در آن یک فعل کمکی (has) و یک فعل اصلی (rained) وجود دارد. ترکیب این دو فعل، یک عبارت فعلی (has rained) می‌سازد.
جمله دوم، زمان گذشته کامل است که در آن یک فعل کمکی (had) و یک فعل اصلی (saved) وجود دارد. ترکیب این دو فعل، یک عبارت فعلی (had rained) می‌سازد.

افعال do

فعل do و مشتقات آن (do, does, did) بر خلاف افعال to be و have نقشی در ساخت زمان فعل اصلی ندارند. کاربرد این افعال بعنوان فعل کمکی در ساخت جملات سوالی، جملات منفی و جملات تاکیدی است.
مثال جمله سؤالی:

Do you know what time it is?
(آیا می‌دانید ساعت چند است؟)

جمله فوق، یک جمله سؤالی است که در آن یک فعل کمکی (do) و یک فعل اصلی (know) وجود دارد. ترکیب این دو فعل، یک عبارت فعلی (do know) می‌سازد. توجه داشته باشید که در این نوع جملات سؤالی، همواره یک اسم یا ضمیر (در اینجا you) بین فعل کمکی و فعل اصلی وجود خواهد داشت.
مثال جمله منفی:

I do not know what time it.
(من نمی‌دانم ساعت چند است)

جمله فوق، یک جمله منفی است که در آن یک فعل کمکی (do) و یک فعل اصلی (know) وجود دارد. ترکیب این دو فعل، یک عبارت فعلی (do know) می‌سازد. توجه داشته باشید که در این نوع جملات منفی، همواره not که یک قید است بین فعل کمکی و فعل اصلی وجود خواهد داشت.

توجه: مخففِ افعال does not، do not و did not به شکل زیر می‌باشد:

don’t, doesn’t, didn’t

مثال جمله تاکیدی:

Yes, I do know your uncle.
(بله، من عموی شما را می‌شناسم)

در جملۀ فوق از do برای تاکید بر روی فعل شناختن (know) استفاده شده است. در این جمله، do know یک عبارت فعلی است.

نکات مهم:
1- افعال کمکی اصلی می‌توانند بعنوان فعل اصلی در جمله استفاده شوند این حالت زمانی اتفاق می‌افتد که بعد از آنها فعل دیگری واقع نشده باشد.
مثال:

He is a doctor.
She has a cat.
I did my homework.

2- بعد از افعال to be هیچگاه از ریشه فعل استفاده نمی‌شود. بعد از افعال to be اگر فعلی واقع شود آن فعل باید یا به شکل ing باشد و یا قسمت سوم فعل (اسم مفعول).

I am write this letter.
I am writing this letter.

This letter was write by me.
This letter was written by me.

3- بعد از افعال کمکی have هیچگاه از ریشه فعل استفاده نمی‌شود. بعد از افعال have اگر فعلی واقع شود آن فعل باید به شکل اسم مفعول (قسمت سوم فعل) باشد.

It has rain so many days.
It has rained so many days.

4- در جملات پرسشی، فاعل بین فعل کمکی و فعل اصلی قرار می‌گیرد.

Are you coming to my party?
Do you prefer chocolate cake or white cake?

5- قیدها بین فعل کمکی و فعل اصلی قرار می‌گیرند.

You are not coming to my party.

افعال کمکی وجهی

افعال کمکی وجهی (Modal Auxiliary Verbs) بر خلاف افعال کمکی اصلی کارکرد منظم و باقاعده‌ای ندارند. این نوع افعال با فعل‌های اصلی همراه می‌شوند و برای بیانِ توانایی‌ها، اجبارها، ممکن‌ها، غیرممکن‌ها، مجوزها، تقاضاها، پیشنهادها، توصیه‌ها، تعارف‌ها، پندها، پیش‌بینی‌ها، الزامات، حدس‌ها، احتمالات و نظایر آن استفاده می‌شوند.
افعال کمکی وجهی عبارتند از:

must, ought to, would, used to, shall, should, may, might, can, be able to, have (got) to, could, will

مثال:

I can play basketball.
(.من می‌توانم بسکتبال بازی کنم)

I could play basketball.
(.من ممکن است بتوانم بسکتبال بازی کنم)

I may play basketball.
(.ممکن است بسکتبال بازی کنم)

I might play basketball.
(.ممکن است بسکتبال بازی کنم)

I shall play basketball.
(.من بسکتبال بازی خواهم کرد)

I will play basketball.
(.من بسکتبال بازی خواهم کرد)

I would play basketball.
(.ممکن است بسکتبال بازی کنم)

I should play basketball.
(.من باید بسکتبال بازی کنم)

I must play basketball.
(.من باید بسکتبال بازی کنم)

نکات مهم:
1- افعال کمکی وجهی هیچگاه s سوم شخص نمی‌گیرند. بعد از این افعال فقط می‌توان از ریشۀ فعل استفاده کرد.

She can plays tennis.
She can play tennis.

2- بعد از افعال کمکی وجهی هیچگاه to (به استثنای ought to و used to) قرار نمی‌گیرد.

You should to call the police.
You should call the police.

3- این افعال هیچگاه با همدیگر بکار نمی‌روند.

He must can play basketball.
He must play basketball.

4- در جملات پرسشی، فاعل بین فعل کمکی و فعل اصلی قرار می‌گیرد.

Could you play basketball?
Should you call the police?

5- قیدها بین فعل کمکی و فعل اصلی قرار می‌گیرند.

I can definitely go to your party.